De laatste loodjes

Inmiddels ben ik veilig en in een geheel thuis. In mijn laatste verslag heb ik niet het hele verhaal geschreven wat er zou moeten staan. Dus hier de aanvulling.
Op weg naar boven de Rothang Pass op is er een reisgenootje van ons in een gat gereden en onder haar motor beland. Gelukkig kwam er toevallig een ambulance aanrijden die we hebben aangehouden en na nog al wat overtuiging haar heeft mee genomen naar het ziekenhuis in Manali. Ze heeft haar arm lelijk gebroken en brandwonden aan haar been. We zijn er allemaal erg van geschrokken. Nog geen twee kilometer verder op weg omlaag valt er een minibusje over de rand van de weg op een auto twee auto's voor mij. Deze twee ongelukken hebben me geraakt. Vooral de tweede. De weg was zo druk dat je ook echt geen kant zou uit kunnen om te ontwijken. Een zwarte pagina.

In het hotel in Manali werden we hartelijk ontvangen door de Nederlandse eigenaresse wat voelde als een warme deken. De dag erna waren we vrij. En begon met bruin brood met kaas als ontbijt. Een dag om alles te relatieveren. Een plek te geven.

Manali is een super toeristische stad met vooral veel tweede kans 40gers die een hippie leven kiezen. Lopend op blote voeten met dreadlocks en henna tatoos gaf dat een leuk beeld.
De dag erna de laatste berg dag. Op naar Mandi. Daar was ik blij mee!! De omgeving deed erg aan als Indonesië. Groen, heuvels, mist en apen.
Mandi was een kleine plaats met weinig te doen.
Van Mandi naar Shimla de dag erna.
Shimla is een oude Britse bergpost. En in die dagen ging de regering vanuit het hete Delhi naar Shimla om verkoeling te zoeken. Je ziet er nog veel sporen van de Britse invloeden. We hadden hier een vrije ochtend en we zijn de stad in gegaan. We zaten in een oud koffie huis even wat te drinken. Om 10 uur ging ineens het luchtalarm af. Geschrokken keken we om ons heen maar de lokals leken zich niet te storen aan het geluid. Bij navraag aan de ober kwam een kort maar verhelderend antwoord :" officetime"
We hebben er hartelijk om gelachen. In de middag zijn we via de snelweg naar Chandigarh gereden. We hebben de afspraak om bij elke kruising te wachten tot iedereen er is en dan door te rijden. Zoals ook hier. Op een gegeven moment komt er een Domino's pizza koerier langs rijden op zijn scooter. Een van ons zwaaide en hij draaide om en kwam. Voor de grap vroegen we of hij pizza had en tot onze verbazing zei hij ja! " highwaypizza"
Hij gooit zijn brommer vol met pizza's en garlic bread en verkoopt dat aan mensen zoals wij. Als hij leeg is gaat hij terug om nieuwe te halen. BRILJANT!
En de pizza was een welkome afwisseling.
Chandigarh was een saai hotel op een saaie plek. We gaan vanaf hier s'ochtends erg vroeg op pad ( lees 5 uur ) om voor de avond spits in Delhi te zijn. De laatste 270 km van deze reis. Over drie baans snelweg dus appeltje eitje. Op wat kotsende vrouwen uit een raam van een bus, een bijna omvallende vrachtwagen, en wat koeien op de weg ging de reis erg voorspoedig en rond 12 uur belanden we in de hitte van de files is Delhi. Met 40 graden in de zon op je motor met al je kleren aan en helm op naast dampened hete vrachtwagens staan was geen pretje maar de airco verkoeling in het hotel was top!
afscheid genomen van "mijn" Royal endfield. Ga het geluid missen!

De laatste dag in India gingen een paar mensen naar de Taj Mahal in Agra maar ik heb besloten lekker in Delhi te blijven en me lekker lui voor tebereiden op de reis naar huis.

Het is "a hell of a ride" geweest. Een reis waar ik voor 90% dankbaar ben geweest dat ik hem heb mogen maken en voor 10% dankbaar ben dat ik heelhuids en aan een stuk thuis ben gekomen.

Bij de andere verslagen heb ik inmiddels foto's toegevoegd dus zeker nog even terug kijken naar de andere verslagen