Er was eens een kip..........

Hallo allemaal,

Ja ja we zijn weer in Bajawa.Toen we hier weg gingen zijn we naar een traditioneel dorp geweest. Deze mensen leven nog zoals vroeger, bouwen hun huizen van hout en bamboe, op palen tegen de ratten enzo, rieten dak en het geloof speelt hier een grote rol. De eerste vraag die we kregen is wat onze namen waren en en hoe oud we waren. De volgende vraag was hoeveel kinderen we hadden. Op het antwoord dat ze kregen reageerde ze echt geschokt en ze zouden voor ons bidden dat we ze snel zouden krijgen. ( dat wordt dus een paar weken stil liggen)
In dit dorp leven mensen van de inkomsten uit het toerisme, en het verhandelen van eten en hun eigen koffie. Deze heb ik mogen drinken(Dre) en hij was heerlijk.
Zoals al gezegd een traditioneel dorp maar ook hier heeft de tijd niet stil gestaan. Deze mensen hebben niets( naar onze standaard) geen bed, koelkast, gasfornuis, verlichting naar wel een mega grote satelietontvanger en een tv waar ze met bosjes voorhangen.Erg grappig.

Vanaf dit dorp zijn we door gereden naar Blue Stone Beach.Onderweg naar Ende zijn de stranden gitzwart, niet van de vervuiling maar van het lavazand. Op een van deze stranden liggen enorme hoeveelheden pastel blauwe stenen. Deze worden opgeraapt, gesorteerd op grote en verkocht aan wie ze maar hebben wil. Ze worden gebruikt in de huizen bouw ( de wat grotere stenen) en de kleine als decoratie op graven en paden.
Echt heel bijzonder.

Na dit bijzondere strand zijn we naar Ende gereden voor lunch en toen door naar Moni waar we twee nachten zijn gebleven.

In Moni zelf is er erg weinig te beleven. Dit is echt een plaats die geleden heeft onder het terug lopen van het aantal toeristen na de bomaanslagen van 2005 op Kuta, Bali.
De enige reden om naar Moni te gaan is de Gurung Kelimutu. Een vulkaan van ong 1600mtr hoog met drie grote kratermeren met elk een andere kleur.
De wetenschappers kunnen niet aangeven waarom de meren verschillende kleuren hebben en het water uit de meren in een fles is gewoon kleurloos.
De lokale bevolking verklaart het anders. De Geesten van de mensen die overleden zijn gaan naar de Kelimutu en de geesten van de kinderen gaan in het grootste lichtgekleurede meer, de ouderen in het kleinere lichtgekleurde meer en de slechte mensen naar het donkere gekleurde meer.
Om het mooiste beeld te krijgen van de Kelimutu moet je er zijn bij zonsopgang. Dus om 4.00 uur uit de veren en de berg op. Sinds een paar maanden hebben de twee grootste meren helaas de zelfde kleur namelijk blauw/groen. De kleinere is donkerbruin/rood bijna zwart.
Ik zou zeggen de foto`s zeggen meer dan 1000 woorden.
Vanaf de berg zijn we naar beneden GELOPEN!!!! Gelukkig hebben we overal spierpijn behalve in onze vingers anders konden we dit niet typen. 3 uur lang via een zandpad erg stijl naar beneden maar het uitzicht was fantastisch. Ook de geluiden en keuren waren super ( ook nog een aap gezien maar die was te snel weg voor de camera.
Maar goed vandaag dus weer terug in Bajawa en morgen een erg lange dag in de auto omdat we in 1 keer terug rijden naar Labuan Bajo. Vanaf daar gaan we een boottocht maken naar Komodo en Rinca om tikkertje te spelen met varanen.( dus weer fff uit de lucht) Inmiddels zijn we op de hoogte van de aardbeving op Sumatra en hebben er hier zelf niets van gemerkt al leeft het wel erg onder de bevolking.

Nu hebben jullie vast wel de titel: Er was eens een kip .... gelezen.
Nou hier komt het verhaal van de kip.
Dag 1 eten in Moni. Er zijn twee restaurants in Moni. Beide met een niet erg uitgebreidde kaart. Voorbeeld: witte rijst, gebakken rijst met groente en diverse gerechten met kip.........Totdat je gaat bestellen. Bij gebrek aan toeristen was er geen kip. Oke op naar restaurant 2....... bij gebrek aan toeristen hadden ook zij geen kip. Doe dan maar gebakken rijst met groenten.
Dag 2:
Terug naar restaurant nummer 1. " heeft u kip?"
" Als u even wacht dan kijken we of we er een kunnen vinden"
"??????"
5 minuten later komt hij terug met een brede grijs en zegt vol trost: " we hebben kip, maar het eten duurt nu wel wat langer want" ( toen haalde hij zijn vinger langs zijn keel ) de kip moet nog dood.

Dit was waarschijnlijk de verste kip die we ooit hebben gehad en hij was taai maar heerlijk. Welkom in Indonesie.